เซ็กซ์ และ ความพิการ มหัศจรรย์แห่ง หัวใจ
24 มิถุนายน 2553
ลองถามหัวใจตรงๆ ว่า เมื่อสองตาของเรามองไปเห็นคนพิการที่ พบเห็นตามท้องถนนความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นส่วนใหญ่คงหนีไม่พ้นสงสาร บางคนคิดอยากช่วยเหลือ ทว่าความรู้สึกนี้คงจะเลือนหายไปในเวลาไม่นานเพราะถ้าไม่ใช่ผู้ที่สนใจหรือทำงานด้านการช่วยเหลือคนพิการอย่างจริงจังความสนใจในคงพิการก็คงจะไม่ลึกถึงขั้นคิดตามหรือไตร่ตรองยิ่งถ้าเป็นประเด็นมิดเม้น อย่างเรื่อง เพศยิ่งเป็นเรื่องที่ยากจะพูดเข้าไปใหญ่
จริงๆ แล้วเรื่องเพศ ไม่ใช่แค่เรื่องปฏิบัติการทางเพศหรือเรื่องของอวัยวะเพศแต่มันเป็นเรื่องของคุณค่าและความหมายซึ่งมีประเด็นให้เราหารือมากมาย ดร.เพ็ญจันทร์ ประดับมุข เชอร์เรอร์จากคณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ ม.มหิดล ผู้เชี่ยวชาญด้านเพศวิถีคนพิการเปิดประเด็นอย่างน่าฟังในงานเสวนาที่จัดขึ้นในนิทรรศการภาพถ่ายหญิงพิการ:แรงบันดาลใจ ความงามและคุณค่า กิจกรรมดีๆที่เกิดขึ้นโดยน้ำมือและน้ำใจของทั้งคนพิการและคนไม่พิการที่นานๆจะมีสักครั้ง สังคมส่วนใหญ่มองผู้พิการเป็นผู้ด้อยความสามารถและโดยตรรกะนี้นำไปสู่ความคิดที่ว่าการไม่น่าจะมีความสามารถมีความสุขในเรื่องทางเพศได้แต่เราต้องไม่ลืมอย่างยิ่งคือเขาคือมนุษย์คนหนึ่งที่มีสิทธิเต็มที่ที่จะมีความสุขในเรื่องนี้ในวงจำกัดของเนื้อตัวร่างกายเขาเราต้องเคารพสิทธิของเขา ดร.เพ็ญจันทร์ให้ภาพ
คนพิการจำนวนมากถูกมองข้ามความเป็นเพศซึ่งนั่นทำให้เขาเหล่านั้นถูกละเลยการให้ความรู้ในเรื่องเพศไม่ว่าจะเป็นพัฒนาการทางร่างกาย จิตใจหรือแม้กระทั่งเรื่องสุขอนามัยส่วนตัวในเรื่องเพศเป็นหลุมดำช่องว่างที่เกิดขึ้นขนาดคนธรรมดายังเข้าใจแบบผิดๆ กันเยอะนี่เป็นผู้พิการที่ถูกปิดและไม่ได้รับโอกาสให้เรียนรู้แล้วเขาจะเข้าใจและดูแลตัวเองได้อย่างไร ผู้เชี่ยวชาญด้านเพศวิถีคนพิการจาก ม.มหิดลกล่าว ในขณะที่เสาวลักษณ์ ทองก๊วย นักสู้วิลแชร์ สาวเก่งที่ทำงานเพื่อสิทธิผู้พิการหัวหน้าสำนักงานองค์การคนพิการสากลประจำภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก ย้ำในประเด็นนี้ว่ามีผู้พิการจำนวนไม่น้อยที่ไม่ถูกล่วงละเมิดทางเพศเพราะขาดความรู้ความเข้าใจเรื่องเพศ และไม่รู้สิทธิด้านเพศวิถีของตัวเองคนพิการมีอุปสรรคมาก อย่างแรกเลย คือ ทางกายภาพ สังคมมองว่า พวกเราเป็นคนพิการเป็นคนชำรุด เรื่องเพศก็น่าจะชำรุดไปด้วยพ่อแม่ที่มีลูกพิการไม่น้อยคิดว่าลูกของตัวเองเป็นเด็กพิการแต่ไม่เคยคิดว่าเป็นลูกชายพิการหรือลูกสาวพิการ ประเด็นทางเพศมันหายไปบ้านเรายังมีกรณีการกระทำรุนแรงต่อคนพิการหลายกรณี โดยเฉพาะกรณีเรื่องเพศเพราะหลายครั้งหลายคนไม่มองว่าคนพิการเป็นคนแต่เป็นอะไรก็ไม่รู้ที่จะกระทำอะไรก็ได้เช่นในกรณีพี่ชายข่มขืนน้องพิการและพาเพื่อนมาร่วมข่มขืนหรืออีกกรณีที่น่าเศร้ามากคือ น้องพิการอยู่กับพี่สาวมาตั้งแต่เด็กพอพี่สาวแต่งงานก็ยังอยู่กับพี่สาวและพี่เขย พี่เขยไปติดเอดส์จากนอกบ้านไม่กล้าหลับนอนกับภรรยาเพราะสงสารเกรงจะติดเอดส์ จึงมาลงกับน้องภรรยาที่พิการจนหญิงพิการคนนั้นติดเอดส์ เธอบอกพี่สาวๆ ก็ไม่เชื่อ สุดท้ายก็เสียชีวิตไปนี่คือความรุนแรงทางเพศที่คนพิการได้รับ เสาวลักษณ์ ให้ข้อมูลแต่ทั้งนี้และทั้งนั้นยังมีผู้พิการบางส่วนที่โชคดีและสามารถใช้ชีวิตคู่กับคนธรรมดาได้อย่างมีความสุขและสร้างครอบครัวที่อบอวลไปด้วยไอความรักและความเข้าใจ ที่บางคู่ เสาเรือนอาจเข้มแข็งกว่าคู่สมรสของสามี-ภรรยาที่อวัยวะครบ๓๒เสียด้วยซ้ำ!
ไพรวัลย์ แสงสุนทรชายผู้มองความรักของเขาก้าวข้ามโลกแห่งความเงียบสงัดของภรรยา พัชราวัลย์หญิงสาวผู้ไร้ความสามารถทางการได้ยินอดีตนักแสดงจากภาพยนตร์เรื่องดังผู้ชายชื่อต้น ผู้หญิงชื่อนุช เล่าให้ฟังว่าชีวิตคู่ของพวกเขาเป็นเหมือนพรหมลิขิตหรือบุพเพสันนิวาสชักพาเพราะเพียงเห็นหน้าครั้งแรกเขาก็รู้สึกว่าเขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ เจอกันครั้งแรกตอนเข้าค่ายคนหูหนวกนานาชาติ ผมเป็นล่ามคนหูหนวก ส่วนเขามาเข้าค่ายก็สะดุดตา พอค่ายจบทราบว่าเขาเรียนด้านทำการฝีมือที่เปิดสอนอยู่ที่สวนดุสิตผมเองก็เรียนอยู่ที่นี่ ทีนี้ก็จีบ เขาก็พยายามสื่อสารกับเราให้รู้เรื่องแต่เราเรียนด้านการสอนคนพิการอยู่แล้วเลยมีภาษีมากกว่าหนุ่มอื่นเพราะเราคุยภาษามือได้คุณพ่อลูก ๒ รายนี้ย้อนเหตุการณ์สมัยแรกจีบ ว่าตลอดระยะเวลาเป็นปีที่ตามจีบสาวผู้อยู่ในโลกเงียบผู้กลายมาเป็นแม่ของลูกในกาลถัดมานั้น เขาตามรับตามส่งทุกวันไม่ขาดเลยแม้แต่วันเดียวโดยเดินทางจากบ้านที่ดอนเมือง ไปที่มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนดุสิตรอจนฝ่ายหญิงเลิกเรียนแล้วพาไปส่งที่บ้านของเธอที่บางกะปิแล้วจึงจะกลับบ้านตัวเองที่ดอนเมือง คุณ พ่อของคุณพัชราวัลย์มีลูก ๔ คนเป็นผู้หญิงเสีย ๓ หูหนวกทั้งหมด ผมไปสู่ขอ ๔ ครั้ง ใช้เถ้าแก่ถึง ๔ คน ๓ครั้งแรกคุณพ่อไม่ยอมยกให้ เพราะท่านกลัวเราไปหลอกลูกสาวท่านกลัวว่าเราจะทิ้งเพราะลูกสาวท่านพิการแต่ผมก็ยังตื๊อเพราะรู้สึกว่าต้องเป็นคนนี้เท่านั้นสุดท้ายท่านก็ใจอ่อน
ส่วนเรื่องของชีวิตสมรสส่วนตัวนั้นไพรวัลย์เปิดอกว่าเขามีความสุขดีและยังคงมีความสุขอยู่ไม่ต่างจากคู่สามีภรรยาทั่วไปจริงไม่จริงดูได้ที่พยานรักถึง ๒คนของครอบครัวแสงสุนทรผมไม่ได้มองเธอว่าเธอพิการ สำหรับผมเธอเป็นคนคนหนึ่งเป็นภรรยา เป็นแม่ของลูกมันเป็นปกติที่มีทะเลาะกันบ้าง แต่ถ้าถามผมว่าหากย้อนเวลากลับไปได้ผมจะแต่งงานกับเธอหรือไม่ แม้เธอจะไม่ได้ยินผมก็ยังต้องตอบดังๆ อยู่ดีว่า ผมจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้คนเดียวชายหนุ่มทิ้งท้ายอย่างหนักแน่น เช่นเดียวกับนักธุรกิจระดับร้อยล้านอย่าง จิณฑาทิพย์ศิลโสภิต หญิงแกร่งให้วงการการ์เมนต์ผู้ป่วยเป็นโปลิโอแต่คนที่จำเป็นต้องอาศัยไม้ค้ำยันอย่างเธอ ไม่ย่อท้อต่อโชคชะตาเธอมีครอบครัวที่น่ารักสามีที่เอาการเอางานและร่วมหัวจมท้ายบุกเบิกธุรกิจจากเล็กจนใหญ่โต และลูก ๒คนที่รายหนึ่งเรียนจุฬาฯและอีกรายไปเรียนต่อที่ต่างประเทศด้วยหยาดเหงื่อแรงกายและสติปัญญาของพ่อและแม่
ชีวิต ครอบครัวมีความสุขมาก สามีพูดเสมอว่าเวลามองเราไม่เคยเห็นภาพคนพิการ เห็นแต่ภาพผู้หญิงทำงาน เวิร์กกิ้งวูเม่นตอนนั้นสมัยก่อนแต่งงานเรามีผู้ชายมาจีบเยอะแต่เลือกสามีเพราะเป็นผู้ชายไม่เอาใจแต่เป็นผู้ชายที่พูดถึงแต่ครอบครัวพูดแต่เรื่องงานจนวันนี้เรารู้ว่าเราเลือกไม่ผิด เวิร์กกิ้งวูเม่นวัย ๖๐ กะรัตผู้เปิดเผยต่อสังคมว่าเธอจะไม่ยอมแพ้สังขาร ไม่ว่าจะด้วยวัยและกายภาพด้วยการแต่งตัวสวยทุกครั้งที่ออกจากบ้านและดำเนินชีวิตแบบสุดแฮปปี้ทั้งในบ้านและนอกบ้าน ฝาก ข้อความถึงผู้พิการทั้งหลายว่า อย่าสงสารตัวเองแต่ควรรักตัวเองให้มาก แล้วคิดว่าทำอย่างไรชีวิตจึงจะดี และเมื่อคิดแล้วจงทำอย่าท้อแท้กับข้อจำกัดทางกายภาพ เพราะชีวิตของเธอ คือ ๑ในตัวอย่างของผู้พิการที่มานะบากบั่นจนประสบความสำเร็จและมีความสุข(ASTVผู้จัดการออนไลน์/มูลนิธิพัฒนาคนพิการไทย๒๔มิ.ย.๒๕๕๓)
รวบรวมโดย นายบุญช่วย สมัคร กศน.เขตจตุจักร
เข้าชม : 349
|
ประวัติตำบล
Admin